Aleksander Uniński

Zwycięzca w 1932 roku.

Aleksander Uniński Foto: Jarumski Leon, Koncern Ilustrowany Kurier Codzienny - Archiwum Ilustracji/wikimedia/domena publiczna

Aleksander Uniński - Sonata h-moll op. 58, część IV - Finale - Presto, non tanto

Aleksander Uniński - Walc Ges-dur op. 70 nr 1

Aleksander Uniński - Walc As-dur op. 69 nr 2

Aleksander Uniński - Walc As-dur op. 69 nr 1

Aleksander Uniński - Barkarola Fis-dur op. 60

Aleksander Uniński - Mazurek op. 63 nr 2

Aleksander Uniński - Mazurek e-moll op. 41 nr 2

Aleksander Uniński - Mazurek D-dur op.33 nr 3

Aleksander Uniński - Mazurek b-moll op.24 nr 4

Aleksander Uniński - Mazurek a-moll op.17 nr 4

Aleksander Uniński - Etiuda es-moll op. 10 nr 6

Aleksander Uniński - Etiuda Ges-dur op. 10 nr 5

Aleksander Uniński - Etiuda cis-moll op. 10 nr 4

Aleksander Uniński - Etiuda E-dur op. 10 nr 3

Aleksander Uniński - Etiuda a-moll op. 10 nr 2

Aleksander Uniński - Etiuda C-dur op. 10 nr 1

Urodzony 15 lutego 1910 w Kijowie, zmarły 19 grudnia 1972 w Dallas, laureat I nagrody oraz nagrody Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków II Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Naukę gry na fortepianie odbył w Konserwatorium Kijowskim w klasie Sergiusza Tarnowskiego. Kontynuował edukację u Lazare’a Lévy’ego w Paryżu. W 1928 roku odbył się wielki debiut Unińskiego w Paryżu, występ zaowocował zaproszeniami na tournée koncertowe po Hiszpanii i państwach Ameryki Południowej. Zwycięstwo w Warszawie sprawiło, że Uniński w krótkim czasie stał się pianistą znanym w całej Europie. Wybuch II wojny światowej zastał go na Dalekim Wschodzie, podczas tournée. W 1942 roku dotarł do Nowego Jorku, gdzie dał swój pierwszy recital w Carnegie Hall. W 1955 został profesorem fortepianu Konserwatorium w Toronto oraz fakultetu muzycznego Uniwersytetu w Dallas.

***

Narodowy Instytut Fryderyka Chopina 2016