Seong-Jin Cho Debussy.jpg

Nie, by odznaczał się czymś wyjątkowym. Jak zwykle trudno znaleźć głos indywidualizmu w jego grze. To Debussy konwencjonalny, dość mocno barwiony pedałem (np. lejący się strumieniem „akompaniament” w Mouvement, trzeciej części Images I). Spokojny, poukładany – ale choć porządek ten jest beznamiętny, to jednak mimo wszystko jakoś przekonujący. Dźwięki stawiane są bez głębszego przekonania o ich znaczeniu – ale każdy na swoim miejscu. Niekoniecznie jest to wprawdzie miejsce przemyślane (np. w Złotych rybkach usłyszymy kulminację na biegnącej w górę gamce zamiast na szczycie frazy – cokolwiek niefortunnie, gdyż przenosi to sens całego ustępu z rozwoju tematu na czysto formalny ozdobnik), skutecznie też pozbawia muzykę dramaturgicznego sensu, ale z pewnością pozostaje to Debussy miły dla ucha.
Czy można wydobyć z tej muzyki więcej? Można. I to o wiele. Deutsche Grammophon, wydawca Cho, ma w swym katalogu choćby nieporównywalne Images i Kącik dziecięcy z Arturem Benedetti-Michelangelim, albo też zaczerpnięte z zasobów Philipsa nagrania Claudia Arraua. To zupełnie inna klasa pianistyki i imaginacji. Podobnie jak na niedawno wydanych płytach Audite, gdzie kilka Preludiów gra Jorge Bolet – wyobraźnia brzmieniowa lekko wzlatuje na tęczowym łuku, precyzja rysunku, finezja, wreszcie narracja: to wszystko krainy, których młody Koreańczyk zdaje się być kompletnie nieświadomy. Jednak z pewnością gra muzykę Debussy'ego – z pewnością odrobił lekcję dobrze, nawet bardzo dobrze. I nie bez talentu. A to, że pozostaje nieporuszony? Taka jego uroda.
Jakub Puchalski

Seong-Jin Cho - Debussy