Teraz na antenie
undefined - undefined
Następnie
undefined - undefined
Rozstrzygnięcie IX Międzynarodowego Konkursu Płytowego „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin”
Grand Prix du Disque Frédéric Chopin Foto: Materiały organizatora
IX Międzynarodowy Konkurs Płytowy „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” 2020 został rozstrzygnięty 11 września 2020 roku. Konkurs był dwuetapowy. Jury oceniało 51 wydawnictw fonograficznych (jedno- lub dwupłytowych) nadesłanych przez 7 firm fonograficznych w trzech kategoriach:
Jury w składzie:
prof. Bronisława Kawalla (przewodnicząca), prof. Andrzej Jasiński, prof. Andrzej Lupa, prof. Piotr Paleczny, Karol Radziwonowicz, Adam Rozlach, dr Ewa Sławińska-Dahlig, prof. Wojciech Świtała, postanowiło przyznać następujące nagrody i wyróżnienia:
„Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych otrzymała wytwórnia DEUTSCHE GRAMMOPHON za płytę Seong-Jin Cho – Chopin: Piano Concerto No. 1, Ballades, London Symphony Orchestra, Gianandrea Noseda
„Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w kategorii nagrań na instrumentach historycznych otrzymał NARODOWY INSTYTUT FRYDERYKA CHOPINA za dwupłytowy album Janusza Olejniczaka – Chopin: 57 Mazurków, [Erard 1849], album z serii „The Real Chopin”
„Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w kategorii reedycji nagrań historycznych otrzymała wytwórnia DUX za płytę Chopin: Pieśni i piosnki Op. 74, Henryka Januszewska (sopran), Marek Drewnowski (fortepian)
Nagrodę Specjalną otrzymał NARODOWY INSTYTUT FRYDERYKA CHOPINA za płytę:
w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych
– Martha Argerich, Mischa Maisky – Chopin: Piano Concerto, Sonata in G minor for piano and cello; Sinfonia Varsovia, Jacek Kaspszyk, płyta z serii: „Chopin i Jego Europa”
Wyróżnienia otrzymał NARODOWY INSTYTUT FRYDERYKA CHOPINA za płyty:
w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych
– Maria João Pires – Chopin: Piano Concerto in F minor Op. 21, Nocturnes; Sinfonia Varsovia, Christopher Warren-Green, płyta z serii „Chopin i Jego Europa”
– Kate Liu – Chopin: Mazurki op. 56; Ballada f-moll, Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur, Sonata op. 58, album dwupłytowy z serii „Konkurs Chopinowski”
w kategorii nagrań na instrumentach historycznych
– Garrick Ohlsson – Chopin: Scherzo in E major, Nocturnes, Mazurkas, Ballade in G minor, [Erard 1849], płyta z serii „The Real Chopin”
– Dina Yoffe – Chopin: Utwory koncertowe – wersja na jeden fortepian / Concert Works – version for one piano (Op. 2, 13, 14, 22), [Erard 1849], płyta z serii „The Real Chopin”
– Philippe Giusiano – Chopin: Polonezy młodzieńcze, Sonata c-moll op. 4, Wariacje Là ci darem la mano op. 2, [Erard 1849], płyta z serii „The Real Chopin”
W kategorii reedycji nagrań historycznych wyróżnień nie przyznano.
Sprzęt do odsłuchów dostarczyła firma Metrum Lab zajmująca się technologiami poprawiającymi jakość zasilania oraz sygnałów audio przetwarzanych w urządzeniach elektronicznych. Użyto: transportu CD CDT3-MK2 firmy Jay’s Audio, przetwornika DAC 2-Signature firmy Jay’s Audio, wzmacniacza Marton Opusculum Reference 3 firmy P.A.LABS, kondycjonera Sieciowego GigaWatt PC-4 EVO+ firmy P.A.LABS, kolumn głośnikowych Revolution 9 firmy ESA, przewodów zasilających Edge Series firmy Metrum Lab, przewodów połączeniowych Edge Series firmy Metrum Lab, przewodów głośnikowych Edge Series firmy Metrum Lab, przewodu cyfrowego Edge Series firmy Metrum Lab. We wszystkich urządzeniach i komponentach została zastosowana technologia IFE (Imperium Fluxus Electrons) autorstwa Andrzeja Grochowskiego z Metrum Lab.
O Konkursie „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin”
Celem Międzynarodowego Konkursu Płytowego „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” jest promowanie najlepszych płyt CD z muzyką Fryderyka Chopina wydanych przez wytwórnie fonograficzne całego świata.
Organizatorem Konkursu jest Towarzystwo im. Fryderyka Chopina. Jego pomysłodawcami byli muzykolodzy – Stanisław Dybowski i Grzegorz Michalski. Pierwszy Konkurs zorganizowano w 1985 roku. Początkowo odbywał się on co dwa lub trzy lata (II – w 1987, III – w 1990), później zaś – co pięć lat (IV – 1995) i towarzyszył Międzynarodowym Konkursom Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
W jury Konkursu zasiadali wybitni kompozytorzy, pianiści, muzykolodzy i krytycy muzyczni, m.in. Krzysztof Penderecki, Barbara Hesse-Bukowska, Jan Weber.
Rekordową liczbę płyt nadesłano w 2010 roku. Jury oceniało wówczas 66 wydawnictw fonograficznych nadesłanych przez 12 wytwórni.
Nagrodami w Konkursie są pamiątkowe medale i dyplomy. Producenci płyt mają możliwość opatrzenia nagrodzonych fonogramów znakiem Konkursu.
Jury o konkursie i nagrodzonych płytach
Słuchanie nagrań nadesłanych na IX Międzynarodowy Konkurs Płytowy „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” było dla mnie znakomitym doświadczeniem i wielką atrakcją, choć ich ocena nie była taka łatwa. Miałem satysfakcję, że wśród wykonawców znaleźli się młodzi wirtuozi, a także dojrzali pianiści, którzy mają dużo do powiedzenia, jeśli chodzi o rozumienie Chopina, jako kompozytora i jako człowieka. Jest tylu wspaniałych artystów, którzy nagrali tak wiele płyt, a ciągle nie są słuchani, znani i doceniani...
Spośród wszystkich, Seong-Jin Cho (zwłaszcza na płycie Deutsche Grammophon) wybija się, jako pianista nieskazitelny. Pozostali nagrodzeni nie są już pod tym względem tak jednoznaczni – znakomici artyści, ale... albo w ich interpretacjach pojawia się niekiedy przesada, albo ich wykonania publiczne nie są tak dokładne, jak nagrania studyjne.
Cieszy mnie, że były oceniane również nagrania na instrumentach historycznych i reedycje. Muzyka, która kiedyś została wyśmienicie wykonana i nagrana ma wielką wartość, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę to, że obecnie młodzi pianiści grają z większą precyzją i wirtuozerią. Natomiast instrumenty historyczne zbliżają nas do lepszego rozumienia, jak wykonywano utwory Chopina w okresie jego życia.
Prof. Andrzej Jasiński
IX edycja Międzynarodowego Konkursu Płytowego “Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” obfitowała
w wyjątkowo liczne zgłoszenia ciekawych fonogramów. Szczególnie interesująca okazała się kategoria nagrań na instrumentach historycznych (wydanych przez Narodowy Instytut Fryderyka Chopina), w której znalazło się wiele wybitnych interpretacji muzyki Chopina, i w której mogliśmy delektować się pięknym, szlachetnym i delikatnym brzmieniem historycznych fortepianów. Stąd moja szczególna atencja do nagrody głównej w tej kategorii – wyjątkowo pięknej i odkrywczej w swej żywiołowości interpretacji Mazurków Janusza Olejniczaka.
Nagroda główna w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych przypadła zwycięzcy ostatniego Konkursu Chopinowskiego – Seong-Jin Cho. Pianista znany nam dotychczas z perfekcyjnych produkcji konkursowych potwierdził się w nagraniu studyjnym (Deutsche Grammophon), jako pianista równie refleksyjny, co wirtuozowski i dodatkowo ubogacony o spokój i wolność dojrzałego artysty.
Nagroda w kategorii reedycji honoruje piękne zarówno muzycznie, jak i aktorsko wykonanie Pieśni Chopina Henryki Januszewskiej i Marka Drewnowskiego (DUX). Budzi refleksję nad przemijaniem i mądrą potrzebą spojrzenia wstecz.
Prof. Andrzej Lupa
Tegoroczny Konkurs „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” był wyjątkowy nie tylko za sprawą liczby zgłoszonych płyt, ale głównie dzięki uczestniczeniu w nim największych autorytetów interpretacji dzieł Fryderyka Chopina. Pozostaję pod wielkim wrażeniem dwóch nagrań, jakże różnych osobowości i niejako
z dwóch różnych epok – Seong-Jin Cho i Marthy Argerich.
Cho – młody pianista koreański reprezentuje pianistykę nieskazitelną. Na płycie wytwórni Deutsche Grammophon jego wykonanie wyróżnia krystalicznie czysty dźwięk o wielu odcieniach kolorystycznych
i naturalne wyczucie chopinowskiego rubata; w wykonaniu Ballad wykazał dojrzałość i zrozumienie
w kształtowaniu narracyjnej konstrukcji tego gatunku, a w Koncercie e-moll – wzorcową współpracę
z orkiestrą, szczególnie w drugiej części, miejscami pozwalając orkiestrze na pierwszoplanowe prowadzenie tematu. Jego interpretacja to perfekcja na miarę XXI wieku.
Natomiast Martha Argerich to fenomen pianistyki XX i XXI wieku – królowa fortepianu, zawsze emanująca tytaniczną energią. Na płycie Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina (Martha Argerich, Mischa Maisky – Chopin: Piano Concerto; Sonata in G minor for piano and cello Op. 65; Sinfonia Varsovia, Jacek Kaspszyk) w wykonanie Koncertu e-moll tchnęła nowego ducha. W dziełach kameralnych Martha Argerich i Mischa Maisky to duet mistrzów. Wyczuwa się w tym kunsztownym dialogu wspólne oddychanie frazą i umiejętne dostosowanie instrumentu do klimatu dzieła.
Oprócz tych dwóch osobowości podkreśliłabym niezwykłą aktualność wykonania Kate Liu z XVII Konkursu Chopinowskiego, imponującego, jako nagrania live (Chopin: Mazurki op. 56; Ballada f-moll, Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur, Sonata op. 58; wyd. NIFC). Chopin w interpretacji Kate Liu jest poetycki
i czasem eteryczny, ale przy znakomitym panowaniu nad czasem i przestrzenią w utworze. Uległam również zachwytowi słuchając płyty Marii João Pires (Chopin: Piano Concerto in F minor Op. 21; Nocturnes; Sinfonia Varsovia, Christopher Warren-Green; wyd. NIFC), która wypełnia niejako treść utworów Chopina swoją osobowością. Pięknie rozplanowuje chopinowskie biegniki w pierwszej części Koncertu, w drugiej części zachwyca pięknem tonu i nastrojem, w trzeciej – przejrzystością gry, interpretacji i znakomitą kodą brillant.
W kategorii nagrań na instrumentach historycznych na szczególną uwagę zasługuje antologia Mazurków
w wykonaniu Janusza Olejniczaka (Chopin: 57 Mazurków [Erard 1849]; wyd. NIFC), który wyróżnia się bardzo charakterystycznym touche na starym instrumencie. Dostosowuje sposób wydobywania dźwięku, we wszystkich jego aspektach, do specyfiki instrumentu. I to jest jego wielki atut. Wykonanie kompletu Mazurków to ogromne przedsięwzięcie. Interpretację niektórych z nich można sobie wyobrażać inaczej, ale całość jest godna podziwu. Niektóre mazurki przybierają styl improwizacyjny, co jest zgodne z charakterem muzyki Chopina, a niezupełnie jest możliwe kopiowanie takiej interpretacji.
Spośród nagrań na instrumentach historycznych, moje szczególne zainteresowanie wzbudziła płyta Diny Yoffe z utworami na fortepian z orkiestrą w wersji na jeden fortepian (Chopin: Utwory koncertowe – wersja na jeden fortepian Op. 2, 13, 14, 22 [Erard 1849]; wyd. NIFC). Dina Yoffe potrafiła z wielką błyskotliwością te utwory wykonać. Moją uwagę zwróciły takie cechy jej intepretacji, jak m.in. prostota, kunszt biegników chopinowskich – jej wykonanie to kwintesencja stylu brillant.
Płyta Philippe’a Giusiano (Chopin: Polonezy młodzieńcze, Sonata c-moll op. 4; Wariacje Là ci darem la mano op. 2 [Erard 1849]; wyd. NIFC) na fortepianie historycznym wyróżnia się bardzo subtelnym touche instrumentu, co w konsekwencji daje delikatne brzmienie i dostosowanie dźwięku do repertuaru. Innym dźwiękiem pianista wykonuje dziecięce Polonezy, innym Sonatę c-moll (w której na wyróżnienie zasługuje znakomita ornamentacja i styl brillant, a szczególnie IV część w podkreśleniu elementów dramatycznych
i kontrastów artykulacyjnych). Do Konkursu została również zgłoszona płyta Giusiano na instrumencie współczesnym. Mając jednak porównanie wykonań na tych dwóch instrumentach, wydaje się, że pianista czuje się swobodniej i bardziej twórczo właśnie na fortepianie historycznym.
W trzeciej kategorii – reedycji, moją szczególną uwagę wzbudziła płyta Henryki Januszewskiej (sopran)
i Marka Drewnowskiego (fortepian) Pieśni i piosnki op. 74 (DUX), w której to interpretacji uderzyła mnie prostota, umiejętność wydobywania dźwięku bez wibracji, co bardzo koresponduje z treścią pieśni i ich intymnym charakterem. Pewna naiwność niektórych tekstów znakomicie była wyrażana poprzez barwę głosu i delikatne wydobywanie wysokich dźwięków. W tej kategorii jeszcze jedna płyta zrobiła na mnie ogromne wrażenie i przeniosła mnie w lata mojej młodości – płyta Andrzeja Czajkowskiego (NIFC), która nie znalazła się już puli nagrodzonych. Jest to wykonanie o wulkanicznej, niewiarygodnej wręcz energii, co po tylu latach świadczy o bardzo mocnej, wyrazistej osobowości tego artysty. Zaimponował mi także Zdzisław Górzyński, który prowadził orkiestrę – jego czujność i umiejętność dostosowania się do temperamentu solisty, rewelacyjna lekkość i inwencja, także znakomite wykonanie partii waltorni w III części Koncertu
f-moll.
Prof. Bronisława Kawalla
(przewodnicząca jury)
Dużą radość i wiele muzycznych satysfakcji sprawiło mi słuchanie płyt proponowanych do IX Międzynarodowego Konkursu Płytowego „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” 2020 (organizowanego przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina) i to zarówno tych prezentujących muzykę Chopina graną na instrumentach współczesnych, jak i historycznych. To znak, że te drugie stały się już pełnoprawną częścią dzisiejszego wykonawstwa muzyki, co – o czym wiemy – nie było łatwym procesem, a co niewątpliwie jest zasługą wytrwałego wydawcy – Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina i jego tzw. czarnej serii „Real Chopin”. Notabene, niemal wszystkie – z jednym tylko wyjątkiem – proponowane płyty kandydujące do „Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w tejże kategorii zostały wydane właśnie przez NIFC.
Wielu jurorom najprawdziwszej satysfakcji dostarczył nagrodzony główną nagrodą dwupłytowy album
z kompletem Mazurków w interpretacji Janusza Olejniczaka. Nie tylko dlatego, że gra je laureat Konkursu Chopinowskiego, ale i z tego powodu, że tak piękne i wzruszające jego interpretacje, jakże naturalnie
i prawdziwie brzmią na Erardzie z czasów kompozytora. Janusz Olejniczak w każdej z tych miniatur dowodzi, że jest najszczególniej wyczulonym artystą na piękno tych lirycznych arcydzieł, że w tak naturalnym stylu potrafi oddać lirycznego, ale i narodowego ducha tej muzyki, że w niektórych z mazurkach, jak mało kto, potrafi wyrazić wyrazowy koloryt chopinowskiego „żalu”…
Swoistą zaś ciekawostką jest fakt, że kilka podwójnie nagranych płyt (na współczesnych i historycznych instrumentach), ciekawiej dla mnie zabrzmiało na tych drugich – tu myślę o znakomitych artystycznych
i pianistycznych propozycjach Garricka Ohlssona czy Philippe’a Giusiano, które zresztą zdobyły wyróżnienia w tejże kategorii.
Zaskakująco mało propozycji nadeszło do nagrody w kategorii reedycji nagrań historycznych, których
i w świecie przecież nie brakuje. Z sześciu – najwyżej oceniłem nagranie Pieśni i piosnek Fryderyka Chopina dokonane przez Henrykę Januszewską i Marka Drewnowskiego (DUX, reedycja nagrania z 1988). Nawiasem mówiąc, doskonale mi znane, które z prawdziwym entuzjazmem ukazałem przed rokiem na antenie prowadzonego przeze mnie od kilkunastu już lat „Koncertu Chopinowskiego” w Programie
1 Polskiego Radia. Interpretacje śpiewaczki, jej jasny, delikatny – kiedy trzeba – i swoiście niewinny głos, idealnie zdają się trafiać w szlachetną prostotę, zwłaszcza chopinowskich piosnek. Głos Henryki Januszewskiej ma poruszającą moc i niecodzienny, sopranowy koloryt. Marek Drewnowski zaś zwraca naszą uwagę nie tylko swoistym humorem i wyrazową swadą, ale i charakterystyczną dla siebie wirtuozowską wyrazistością artykulacyjną. W ten sposób powstał ten arcyciekawy – ciekawie artystycznie uzupełniający się duet, który został przez nas oceniony najwyżej.
Najliczniejszą kategorią, co zrozumiałe, była ta, tycząca nagrań dokonanych na współczesnych instrumentach w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Na 37 nadesłanych propozycji większość otrzymała moje wysokie oceny. Wśród najwyższych były trzy konkursowe „produkcje” laureatów XVII Konkursu Chopinowskiego: Kate Liu, Charles Richard-Hamelin i Eric Lu, dowodzące ich wybitnego talentu i dużego, autentycznego, chopinowskiego zmysłu (album tej pierwszej pianistki wydany przez NIFC zdobył wyróżnienie). Najwyżej też oceniłem płytę Marthy Argerich i Mischy Maiskiego (NIFC), mając głównie na uwadze ich znakomite i poruszające muzycznie interpretacje Sonaty op. 65 oraz opusu 3, bowiem wykonanie Koncertu e-moll zwyciężczyni VII Konkursu Chopinowskiego (1965), swoją nerwowością
i tradycyjną wręcz nieprzewidywalnością, mogło wzbudzać pewne wątpliwości.
Największe wrażenie wywarła na większości (jeśli nie wszystkich) spośród oceniających płyty, w tym i na mnie, bardzo przewidywalna z kolei i autentycznie piękna, wzruszająca interpretacja tego samego Koncertu op. 11, ostatniego triumfatora XVII Konkursu Chopinowskiego (2015), Koreańczyka Seong-Jin Cho. Jego kreacja pełna subtelności, delikatności, ale chopinowskiego piękna, w końcu znakomitej, czystej pianistyki, autentycznie wzruszyła i poruszyła. Nie będę ukrywał, że dużą rolę w tej najwyższej ocenie (znów – nie tylko w mojej ocenie), odegrali – dla mnie dość niespodziewanie – muzycy London Symphony Orchestra. Myślę jednak, że za tą miłą dla nas niespodzianką stała znakomita włoska batuta prowadzącego wykonanie – Gianandrei Nosedy, który prześwietnie zdaje się rozumieć chopinowską muzykę, pełną w tym Koncercie operowych wręcz zwrotów i melodii. Najwyżej nagrodzoną płytę uzupełnia komplet chopinowskich Ballad, obok których też nie można przejść obojętnie...
Adam Rozlach
Polskie Radio 1
„Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych otrzymała wytwórnia Deutsche Grammophon za płytę Seong-Jin Cho (Chopin: Piano Concerto No. 1; Ballades, London Symphony Orchestra, Gianandrea Noseda). Płytę wyróżnia bardzo szlachetna gra młodego zwycięzcy ostatniego Konkursu Chopinowskiego. W Koncercie e-moll pianista imponuje fantastyczną lekkością i precyzją artykulacyjną figuracji, wycieniowaniem barw, doskonałą korespondencją z orkiestrą. Pięknie brzmi poetycznie przekazana część druga Koncertu. W finałowym Krakowiaku zauważalna jest delikatna „azjatycka sygnatura", która jeszcze bardziej uwiarygadnia szczerość wypowiedzi artystycznej Koreańczyka. Znakomicie zbalansowana orkiestra brzmi klarownie i przestrzennie. Również Ballady przekazane zostały bardzo pięknie. Zachwyca naturalna narracja, wyczucie czasu, gatunek dźwięku. To ciekawe interpretacje, w których wykonawca nie stara się za wszelką cenę być oryginalnym. Słychać przede wszystkim Chopina – naturalnego, barwnego i różnorodnego. Wszystko to podane zostało z należytą dbałością o formę kompozycji. Duża klasa.
„Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w kategorii nagrań na instrumentach historycznych otrzymał Narodowy Instytut Fryderyka Chopina za dwupłytowy album Janusza Olejniczaka – Chopin: 57 Mazurków. Janusz Olejniczak to jedna z największych indywidualności we współczesnej chopinistyce. Znakomicie rozumie instrumenty historyczne, potrafiąc wydobyć z nich wszystko co najlepsze. Mazurki to ten gatunek, w którym pianista jest prawdziwym mistrzem. Duża swoboda interpretacyjna, spontaniczność gry
i improwizacyjność. Ma się wrażenie, że kolejne utwory powstają pod jego palcami – tu i teraz. Szeroka paleta środków wyrazu sprawia, że każda miniatura jest inna, ale zawsze autentyczna. To wykonania oryginalne i jedyne w swoim rodzaju. Nie do podrobienia. I chyba o to chodzi.
„Grand Prix du Disque Frédéric Chopin” w kategorii reedycji nagrań historycznych otrzymała wytwórnia DUX za płytę Chopin: Pieśni i piosnki Op. 74, Henryki Januszewskiej (sopran) i Marka Drewnowskiego (fortepian). Jest to reedycja nagrania zrealizowanego w 1988 r. Urzekająca Henryka Januszewska – nienaganna intonacja głosu i wyczucie stylu tych jakże prostych kompozycji. Wszystko w idealnych proporcjach i niczego w nadmiarze. Subtelna, szlachetna i piękna interpretacja potrafiąca niejednokrotnie wzruszyć. Doskonałe porozumienie z pianistą. Prawdziwa perełka polskiej fonografii.
Nagrodę Specjalną otrzymał Narodowy Instytut Fryderyka Chopina za płytę: Martha Argerich, Mischa Maisky – Chopin: Piano Concerto; Sonata in G minor for piano and cello (Op. 65); Sinfonia Varsovia, Jacek Kaspszyk, w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych. Jak zawsze genialna i niezwykle elektryzująca Maestra Martha Argerich. Niezwykle trudno poddawać jej grę jakimkolwiek ocenom. Jest kategorią artystyczną samą dla siebie. Każdy, do kogo trafia ten rodzaj „uwodzenia słuchacza” i niezwykły wręcz temperament artystki, ten pozostaje fanatycznym miłośnikiem jej gry przez na całe życie.
W nagrodzonym albumie największe wrażenie robią utwory kameralne. Hipnotyzujące, poza wszelką konkurencją. Myślę jednak, że kilka wcześniejszych rejestracji Koncertu e-moll artystki było co najmniej równie ciekawych...
Wyróżnienia w kategorii nagrań na instrumentach współczesnych otrzymał Narodowy Instytut Fryderyka Chopina za płyty:
- Maria João Pires – Chopin: Piano Concerto in F minor Op. 21; Nocturnes; Sinfonia Varsovia, Christopher Warren-Green.
Niezwykłe, piękne, poetycko przekazane nokturny. Pianistka buduje urzekającą aurę dźwiękową. Myślę, że na żywo jej wykonanie jest jeszcze bardziej zniewalające. Słuchając tego materiału dźwiękowego nieomal widzi się półmrok sali koncertowej. Wybitna artystka.
Nagranie live Koncertu f-moll posiada wiele z wyżej wymienionych cech. Jeśli jednak poddajemy ocenie również techniczną stronę fonogramu, to można mieć tutaj pewne zastrzeżenia. To oczywiście dla wielu odbiorców bez znaczenia.
– Kate Liu – Chopin: Mazurki op. 56; Ballada f-moll, Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur, Sonata
op. 58, [2CD].
Wielka indywidualność XVII Konkursu Chopinowskiego. Bardzo kreatywna gra, szczera, spontaniczna, kolorowa.
Wyróżnienia w kategorii nagrań na instrumentach historycznych otrzymał również Narodowy Instytut Fryderyka Chopina:
– Garrick Ohlsson – Chopin: Scherzo in E major, Nocturnes, Mazurkas; Ballade in G minor.
Zaskakująca, znakomita kreacja wybitnego pianisty kojarzonego głównie ze Steinway'em. Co ciekawe, nagranie to wydaje się być lepsze od zarejestrowanego równolegle tego samego materiału na fortepianie współczesnym. Fantastyczne wyczucie instrumentu, czytelność pedalizacji, duża klarowność artykulacyjna. Równie duża przyjemność słuchania.
– Dina Yoffe – Chopin: Utwory koncertowe – wersja na jeden fortepian Op. 2, 13, 14, 22.
Podobnie jak w przypadku Garricka Olssohna, kreacja Diny Yoffe, kojarzonej ze współczesnym instrumentem brzmi bardzo wiarygodnie. Naturalna narracja przeniesiona na instrument Erarda nabiera jeszcze dodatkowego kolorytu. Bardzo inspirujący materiał. Fragmenty tutti orkiestrowych brzmią wyjątkowo dobrze.
– Philippe Giusiano – Chopin: Polonezy młodzieńcze, Sonata c-moll op. 4; Wariacje „Là ci darem la mano” op. 2.
Płyta nadzwyczaj logicznie skomponowana pod względem repertuarowym (co nie jest niestety regułą we współczesnej fonografii). Duży profesjonalizm, wyjątkowo wnikliwe odczytanie tekstu, perfekcyjna technika gry i co zaskakujące, niewiarygodnie dobra adaptacja pianisty do instrumentu historycznego. Kolejny przykład na to, że materiał zarejestrowany równolegle na instrumencie współczesnym i historycznym, na tym drugim często zyskuje. Jeśli miałbym jednym słowem ocenić to nagranie, to określiłbym je jako wzorcowe. Imponujące Wariacje op. 2. Najpierw kompozytor, potem pianista. To chyba filozofia sztuki Philippe’a Giusiano.
Prof. Wojciech Świtała
