Hexameron

29 lipca 1837 r. Franciszek Liszt skierował prośbę do Lamberta Massarta [oficyna wydawnicza Troupenasa] „o dostarczenie kufra zawierającego przede wszystkim piąty koncert, Grande Variations de Bravura autorstwa Panów Thalberga, Pixisa, Chopina, etc. Co do utworu dla księżnej Belgiojoso, proszę być tak uprzejmym i zająć się tym”. Sprawa dotyczyła Hexameronu, czyli sześciu wariacji na temat marsza z opery Purytanie Belliniego. Autorami kolejnych wariacji byli: Thalberg, Liszt, Pixis, Herz, Czerny i Chopin. Ponadto Liszt skomponował introdukcję, finał i trzy interludia między wariacjami. On też interweniował u wydawcy Eugène Troupenasa, opóźniającego publikację tej kompozycji; wydał ją dopiero w 1841 roku. Dwa lata wcześniej kompozycję opublikował Haslinger w Wiedniu, a najwcześniej Ricordi w Mediolanie (1838-1839). Od przełomu lat 1837-1838 Franciszek Liszt prezentował Hexameron podczas europejskich tournées, nadając mu nawet wersję orkiestrową. (md)