Dzika Ballada

2 listopada 1841 r. Robert Schumann zrecenzował 2 Nokturny op. 37, Balladę F-dur op. 38 i Walca As-dur op. 42 Chopina, zamieszczając swój tekst na łamach pisma „Neue Zeitschrift für Musik”. Nie szczędząc pochwał polskiemu kompozytorowi, pisał: „Jest w nim ta wyróżniająca go siła oryginalności. […] Wnosi on pełnię nowych form, godnych podziwu równie za delikatność, jak i śmiałość. Zawsze nowatorski i odkrywczy w tym, co zewnętrzne, w kształtowaniu swoich utworów, w szczególnych efektach instrumentalnych”. Zachwycając się Balladą F-dur, Schumann krytycznie odnosił się do Ballady g-moll, określając ją mianem „jednej z najbardziej dziwnych i dzikich”. Oceniając pozytywnie 2 Nokturny z op. 37, wcześniejszym zarzucił „zdobienie złotymi świecidełkami, tandetą i perłami”. Jedynie Walca As-dur oraz skomponowane wcześniej, ocenił wysoko, jako „utwory salonowe najszlachetniejszego gatunku. […], na wskroś arystokratyczne”. (md)