Roku ja im nie daję

9 czerwca 1847 r. Chopin zakończył pisanie listu do rodziny, w którym wiele miejsca poświęcił rzeźbiarzowi Auguste Clésingerowi, zięciowi George Sand. Nie darzył go sympatią, jak i wielu przyjaciół pisarki. Emmanuel Arago twierdził, że: ,,Clésinger jest niegodnym zaufania pijakiem, nie płaci długów, [...] bił swoje kochanki”. Chopin na własną rękę zbierał opinie o przyszłym mężu Solange, pragnąc uchronić ją przed pewnym nieszczęściem. Ze swych wątpliwości i podejrzeń zwierzał się najbliższym: „[...] on, pan młody, diabeł wie, z jakiej familii. Mi się jednakże to zaraz nie podobało, że go matka [George] pod niebiosa wychwalała. Matka kochana, ale za grosz praktycznego rozumu nie ma. [...] Wszyscy artyści, którzy go za chetkę pętelkę w Paryżu jako człowieka mają, wydziwić się nie mogą, że P. Sand za zięcia go wybrała”. Mimo, że Clésinger bardzo podobał się Solange „bo niby drugi Michel-Angel, bo na koniu jeździ doskonale”, Chopin nie wróżył długich lat temu związkowi: „[...] roku ja im nie daję po pierwszym dziecku”. (md)