Laurka

16 czerwca 1817 r. 7-letni Fryderyk wystąpił na rodzinnej uroczystości, recytując życzenia napisane dla swej matki Justyny w dniu jej imienin. Na pięknej laurce, kształtnymi literami wypisane były następujące słowa: „Imienin Twoich, Mamo, Ci winszuję! // Niech ziszczą nieba, co w mem sercu czuję! // Obyś zawsze zdrową wraz szczęśliwą była, // Jak najdłuższe życie pomyślnie pędziła”. Pod tym wzruszającym wierszykiem widniał podpis Frycka. Opanował nie tylko kaligraficzne pisanie, ale umiał też nie najgorzej rysować. Jedna z przygotowanych przez niego laurek ozdobiona została wieńcem z liści dębowych i laurowych, przewiązanych u dołu wstążką. Wieniec narysowany przez Frycka ołówkiem okalał cały tekst powinszowań, a zamykał się nad efektownym monogramem złożonym z liter jubilatów. Frycek matkę swą, która uczyła go pacierza polskiego i której zawdzięczał swe pierwsze wrażenia muzyczne, kochał nad życie. Nie mniej przywiązany był do swego ojca. (md)