Szwagier Kalasanty

17 czerwca 1850 r., dzień po imieninach pani Justyny Chopinowej, miało nastąpić pojednanie Kalasantego Jędrzejewicza z rodziną jego żony Ludwiki, siostry Fryderyka. Od ostatniego pobytu Jędrzejewiczów w Paryżu stosunki między małżonkami znacznie się pogorszyły. Opiekująca się wówczas chorym bratem Ludwika poświęcała mu wiele godzin w ciągu dnia. Za długie „nocne pogawędki" Kalasanty czynił wymówki nie tylko żonie, ale także konającemu już Fryderykowi. Po jego śmierci znękana fizycznie i moralnie Ludwika nie znalazła zrozumienia u swego męża: ,,Czyliż zapłakałeś ze mną nad śmiercią brata? Czyliż najmniejsze współczucie znalazłam? Wspomnienie Jego samo – gniew twój budziło”. Pogrążona w nieszczęściu Ludwika wierzyła jednak w przemianę Kalasantego. Mijały miesiące, a jego zachowanie stawało się coraz bardziej przykre: „Z przyjaciela zrobiłeś się panem i tyranem, a ja z przyjaciółki stawałam się niewolnicą” – napisała Ludwika w liściedo męża, zamykając bolesną kronikę trzech ciężkich lat pożycia małżeńskiego. (md)