„(...) jak gdyby przyszły w porę”

3 listopada 1844 r. Feliks Mendelssohn wystosował list do Fryderyka Chopina, prosząc: „Czy byłby Pan łaskaw, jako stary mój przyjaciel, napisać kilka taktów muzyki, zaznaczyć na dole, że napisał je Pan dla mojej żony (Cecilia M. B), i przysłać mi je?” Mendelssohn chcąc sprawić radość swej żonie, która miała zawsze „szczególne upodobanie” do wszystkiego, co wychodziło spod pióra polskiego kompozytora, często w domu grywał jego kompozycje. Chopin odpowiedział na list dopiero w październiku następnego roku, tłumacząc się: „[…] serce moje nie ma nic wspólnego z tym opóźnieniem – proszę przyjąć te słowa tak, jak gdyby przybyły w porę”. Do swego listu dołączył kartkę, na której zapisał Mazurka As-dur op. 59 nr 2 skomponowanego w 1845 roku, którego angielski krytyk muzyczny William Henry Hadow nazwał „chyba najpiękniejszym ze wszystkich mazurków”. Chopin kończąc list napisał: „Jeżeli kartka […] nie jest zbyt pomięta i będzie po temu stosowna sposobność, zechce Pan ją doręczyć ode mnie Pani Mendelssohn. Zawsze całym sercem oddany Chopin”. (md)