Z dźwięku fal?

7 listopada 1838 r. Chopin, George Sand ze swymi dziećmi oraz służącą Amelią, rozpoczęli wieczorem morską podróż na pokładzie frachtowca „El Mallorquin” o napędzie parowym i żaglowym, w którym „komin sterczał między żaglami”. Na liście pasażerów pierwszej klasy zanotowano: Madame Dudevant, zamężna; Maurycy, jej syn, małoletni; Solange, jej córka, małoletnia; Monsieur Frédéric Chopin, artysta. W drugiej klasie podróżowała Amelia. Statek podążał w kierunku Majorki, pozostawiając za sobą paryski chłód, zbliżając się do strefy ciepłego klimatu. W czasie podróży Chopin nie miał kłopotów zdrowotnych. Noc była piękna, niebo rozgwieżdżone i, jak twierdzi biograf kompozytora Frederick Niecks, „[…] przyjemny dźwięk fal monotonnie uderzających o kadłub statku oraz piosenki sternika stanowiły inspirację dla Nokturnu G-dur op. 37 nr 2, w którym pojawia się »błękitna nuta chopinowska«” [minorowe współbrzmienie wplecione w melodię lub harmonię, zamiast spodziewanego brzmienia durowego]. Krytyk muzyczny A. Coeuroy porównał nawet ten Nokturn do barkaroli. (md)