Źle znosi „wędzidło taktu”

11 grudnia 1803 r. w La Côte-Saint-André, małym miasteczku we Francji w departamencie Izery, urodził się Hector Berlioz, kompozytor francuski okresu romantyzmu, twórca symfonicznej muzyki programowej. Uprawiał z powodzeniem krytykę muzyczną. Odbywał liczne podróże artystyczne po Europie, nawiązując kontakty z wieloma artystami. Spotkania z nimi opisywał w swych „Pamiętnikach”. Zachwycony sławnym skrzypkiem Wilhelmem Ernstem, podjął próbę porównania go z Fryderykiem Chopinem, którego poznał w Paryżu. Stwierdził już na początku rozważań, że porównanie to „jest zgoła chybione, bowiem ci dwaj artyści różnią się w sposób istotny”. Chopin źle znosi „wędzidło taktu”, posuwając zbyt daleko swobodę rytmiczną. Ernst traktuje takt z rozsądną swobodą, jaką dopuszcza sztuka. Cały urok muzyki Chopina skupia się w partii fortepianu, a jego orkiestra jest bezużytecznym akompaniamentem. Ernst łączy w swych utworach blask techniki i nie słabnący urok symfoniczny. Chopin jest jedynie wirtuozem wytwornych salonów, Ernst nie boi się wielkich sal koncertowych. (md)