Zatracając się w improwizacji

19 grudnia 1829 r. miał miejsce „debiut Chopina w Warszawie jako dorosłego już wykonawcy podczas koncertu w sali Resursy Kupieckiej” – napisała w swej książce „Pogrzeb Chopina” amerykańska pisarka Benita Eisler. Jej publikacja stała się bestsellerem, który rozszedł się w kilkusettysięcznym nakładzie. Opisując występ młodego kompozytora, szczególną uwagę zwróciła na jego improwizacje: „(…) po raz pierwszy udało mu się zaprezentować pełen wachlarz pomysłów, których źródłem była inspiracja oraz nieskazitelną technikę niezbędną, by przejść pomyślnie najtrudniejszy test romantycznego wirtuoza, jakim była swobodna improwizacja”. Kontynuując swe rozważania, pisała: „Improwizacja była dla Chopina doskonałą możliwością przedstawienia się w roli zarówno kompozytora, jak i wykonawcy. Artysta uwielbiał improwizować. (…) zatracał się zupełnie w czystej radości tworzenia, dodając własne arabeski do belcantowej linii arii, co było ostatnim krzykiem mody, a także wykorzystując nieskończone możliwości klawiatury i harmonii powstające w jego głowie”. (md)