W poetyckiej woni

17 stycznia 1847 r. na łamach „Revue et Gazette Musicale de Paris” pod hasłem „Bibliografia muzyczna. Fortepian” ukazała się anonimowa recenzja Deux Nocturnes op. 62 (H-dur i E-dur) Fryderyka Chopina. Skomponowane w 1846 r., w tym samym czasie wydane zostały w Lipsku, Londynie i w Paryżu. W prasie francuskiej napisano wówczas: „Wśród wszystkich współczesnych kompozytorów, nikt nie jest bardziej wierny swej indywidualności aniżeli Chopin. Wszystko, co tryska spod jego pióra, nosi znamię oryginalności i tym samym zasługuje na estymę”. Recenzując te dwa nokturny jako „formy elegijne uprawiane przez kompozytora z największym powodzeniem”, autor użył wielu niezwykłych odniesień, jak: „oba Nokturny mają odcień melancholijny, wydzielają tajemniczą woń poetycką”. W recenzji poruszony został także problem wykonawstwa tych urzekających pięknem kompozycji: „[...] konieczne jest finezyjne, delikatne, wybitnie wrażliwe wykonanie. Te gorączkowe melodie, ta niespokojna harmonia domagają się empatycznego uderzenia, duszy w opuszkach palców”. (md)